ในฐานะนักวิจัยเศษอาหาร ฉันสนใจวิธีที่มนุษย์เตรียมอาหาร กิน และจัดการของเหลือ ความสนใจนี้ไม่ได้จำกัดอยู่แค่บนโลกเท่านั้น แต่ยังขยายไปถึงดาวเคราะห์ดวงอื่นด้วย ฉันเพิ่งใช้เวลาสองสัปดาห์ที่ Mars Desert Research Station ในรัฐ Utah ของสหรัฐอเมริกา และได้สัมผัสกับสภาพแวดล้อมที่ใกล้ชิดและท้าทายของการจำลองภารกิจบนดาวอังคาร ฉันเป็นส่วนหนึ่งของทีมเล็ก ๆ สี่คนที่โดดเดี่ยวและมีตัวเลือกอาหาร การเตรียมการ และการปรุงอาหารที่จำกัด
ฉันต้องการทราบว่าสภาวะเหล่านี้จะส่งผลต่อเศษอาหารที่เราสร้างขึ้น
อย่างไร การวิจัยนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างยิ่งในขณะนี้ เนื่องจากโควิด-19 บังคับให้ผู้คนแยกตัวออกจากสังคม และเพิ่มความเสี่ยง (จริงหรือจินตนาการ) ของการขาดแคลนอาหาร จากตัวเลขล่าสุด ในปี 2559-2560 ออสเตรเลียผลิตขยะอาหาร 7.3 ล้านตัน และทุกๆ ปีพวกเราแต่ละคนส่งอาหารเกือบ 300 กิโลกรัมไปฝังกลบ
ในขณะเดียวกัน ชาวออสเตรเลียประมาณ 5% ประสบกับความไม่มั่นคงทางอาหาร – การเข้าถึง การจัดหา และการใช้อาหารไม่เพียงพอ เศษอาหารในหลุมฝังกลบก่อให้เกิดก๊าซมีเทน ซึ่งเป็นก๊าซเรือนกระจกที่มีศักยภาพสูง การแก้ปัญหานี้เป็นส่วนสำคัญของการดำเนินการเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
สถานีวิจัย Mars Desert ดำเนินการโดย Mars Society ซึ่งเป็นองค์กรพัฒนาเอกชนที่ขับเคลื่อนด้วยอาสาสมัครที่อุทิศตนเพื่อการสำรวจของมนุษย์และการตั้งถิ่นฐานของดาวเคราะห์สีแดง วาระแรกของการประชุมทีมประจำวันทุกเช้าคือการพัฒนาเมนูของวัน การแบ่งปันอาหารส่งเสริมความสามัคคีทางสังคม
งานวิจัยของฉันเกี่ยวข้องกับการให้รายละเอียดเกี่ยวกับปริมาณและคุณค่าทางโภชนาการของเศษอาหารของเราตลอดสองสัปดาห์ โดยเปรียบเทียบปัจจัยการผลิตกับของเสียที่เกิดขึ้น
ฉันรวบรวมข้อมูลสำหรับการเน่าเสีย การเตรียมการ และ “เศษจาน” – อาหารที่เสิร์ฟแต่ไม่ได้รับประทาน มันเป็นกระบวนการที่อุตสาหะ สำหรับอาหารแต่ละมื้อ ฉันชั่งเขียง หม้อ กระทะ จานและช้อนส้อมที่มีเศษอาหาร จากนั้นฉันก็ล้าง เช็ดให้แห้ง และชั่งน้ำหนักอีกครั้ง ฉันคำนวณธาตุอาหารหลัก (สารอาหารหลักในอาหารที่เรากิน) และธาตุอาหารรอง (ที่จำเป็นต่อสิ่งมีชีวิตในปริมาณเล็กน้อย)
ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาหารที่ให้มานั้นไม่เน่าเสียง่าย ไม่ว่าจะถูกทำ
ให้แห้งหรือถูกบรรจุกระป๋อง ขยะส่วนใหญ่ (86%) เกิดขึ้นระหว่างการเตรียม (เช่น ซุปข้นติดหม้อ) และ 12% เหลืออยู่บนจาน
ความจำเป็นในการเติมน้ำในอาหารแล้วปรุงอาหารมื้อใหญ่ที่เหมาะสำหรับการแบ่งปัน (เช่น ข้าวและพาสต้า) หมายความว่าอาหารมักถูกทิ้งไว้ในหม้อและกระทะ พวกมันเหนียวกว่าและอาหารมักผลิตมากเกินไป
คาร์โบไฮเดรตถูกสูญเสียไปมากกว่าไขมันหรือโปรตีน คาร์โบไฮเดรต เช่น ข้าว สปาเก็ตตี้ และแป้ง คิดเป็น 57% ของปริมาณอาหารทั้งหมด แต่มีส่วนทำให้เสีย 63%
เรื่องราวอื่นๆ: ‘ฉันสามารถหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งอารยธรรมใหม่ได้’: วิสัยทัศน์แห่งความหวังของ Mars One เกี่ยวกับอนาคตที่เป็นตัวเอก
สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ – คาร์โบไฮเดรตให้ความหนาแน่นของสารอาหารน้อยกว่าแต่มีปริมาณมากกว่าโปรตีนหรือไขมัน และมักจะถูกกว่า เราให้คุณค่ากับอาหารแต่ละอย่างตามอัตวิสัย และบางครั้งตั้งใจทำให้แน่ใจว่าได้บริโภคส่วนประกอบที่มีค่าที่สุดอย่างเต็มที่
สังคมที่มั่งคั่งซึ่งมีการรับประกันอาหาร อาจไม่เห็นว่าการลดขยะเป็นสิ่งจำเป็นหรืออาจให้ความสำคัญกับการประหยัดเวลา การป้องกันการเจ็บป่วย หรือความสดใหม่มากกว่าการหลีกเลี่ยงขยะ
แต่การวิจัยแสดงให้เห็นว่ามีของเสียน้อยลงเมื่ออาหารมีจำกัด เช่น ในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีอาหารเหลือทิ้งอยู่บ้าง
ฉันไม่ต้องการให้พฤติกรรมอาหารขยะต่ำของตัวเองมีอิทธิพลต่อเพื่อนร่วมงานของฉัน ฉันจึงทานอาหารที่มีโปรตีนเชคเป็นพื้นฐานสำหรับทุกมื้อ ซ้ำซากจำเจ แต่จำเป็นเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์ที่บิดเบี้ยว
แต่เพื่อนร่วมงานของฉันรู้ว่าฉันกำลังเฝ้าดูพวกเขา และพวกเขาก็ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขา ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าปรากฏการณ์ฮอว์ธอร์น
ลูกเรือคนหนึ่งกล่าวว่าเขาตั้งใจที่จะเสียอาหารน้อยลงระหว่างการเตรียมและรับประทานอาหาร อีกคนหนึ่งกล่าวว่าการถูกสังเกตเห็นทำให้เขามีอิสระที่จะรับประทานอาหารเหมือนที่บ้าน ทำความสะอาดจานชามของเขาทั้งหมด แทนที่จะทิ้งบางอย่างไว้โดยไม่ได้กิน (เป็นธรรมเนียมทางสังคมในบางวัฒนธรรม )
งานวิจัยของฉันเน้นย้ำว่าอาหารที่ไม่เน่าเสียง่ายสามารถสร้างขยะได้น้อยลงในสถานการณ์ที่จำกัด ซึ่งเป็นการค้นพบที่มีความเกี่ยวข้องอย่างมากในช่วงการระบาดของโควิด-19 นอกจากนี้ มีโอกาสเกิดขยะมากขึ้นเมื่อเตรียมอาหารที่เปลี่ยนรูปแบบ (เช่น การหุงข้าวแห้ง) และ/หรือรวมส่วนผสมหลายอย่างเข้าด้วยกัน
นอกจากนี้ ขยะยังถูกสร้างแตกต่างกันไปตามการตอบสนองพฤติกรรมของมนุษย์แต่ละคนและภูมิหลังทางเศรษฐกิจและสังคมของเรา
